کل شهر دیدن دیگه اشکای منو پاشیدن نمک رو زخمای تنو حرفای منو شنیدن کشیدن دردای غمو با اینکه پشت سرم خوبه منو میگن پاک میدونن دیگه روح منو بی شک با اینکه آدم خاص میبیننم ولی این تنهایی بد میگیرتم جمله ها سبکه نی ساخته ی سرم دلی بخونم بدون رد داده قلم هر بار من درگیر شبم باز تسلیم غمم هی درمیره عقب انگار از قبلمم حتی من کینه ای ترم از قلبمم به کلم هدیه میبرم دلم اونقد گرفت دلم اونقدر گرف که الان همچیو فقط پس میزنه مگه داریم اصلا آخه زجر این همه هرچقد ببخشه بازم کمه آره بازم کمه مگه میشه همه چیو قسمت بگیری پوچ و بیهوده آخر قصت بمیری ها مگه میشه منو هربار نبینی هول بدی ولی هیچ وقت نگیری خوبم از بد همیشه جلوتر بوده ولی چرا ممنوعه یه دلخوشی واسم مثل بچگی اونم میداد همش واسم بویه بردگی مگه میشه مفهوم حرفا هی تکرار میشه تاکید جمله هی اصرار شروع هر کاری انگار دیره امیده چسبیده به نا راهنما هرکیه فرقی نداره مسیره اشتباس انگار هی میشنوی ناله و انرژی منفی بزن آهنگ بعدی شاید بعدا بفهمی صبر داره تلقین مثبت و خوب درد داره تنهایی مفرد و دور اونم به زور مگه میشه این همه غم تویه شعرم باشه مگه میشه این حجم بغض تویه گلوم جاشه دلم از این تنهاییه چروکیده داغون فقط میخواد بگذرونه روزو زیر بارون!۲۸