سر زده موسم نوبهار گلریز
آیدم نغمه ی بلبلان که برخیز
موج دریای من از برم تو مگریز

بر زبان توبه و دل به شوق مستی
گویدم غم مخور از برای هستی
دل مرو در پی بیش و کم که رستی

خاطرت در جانم تا ابد می ماند
همچو ماهی جانا لعبتی می دانم
نوبهاری یارا بی تو سرگردانم
تا که گفتی از عشق مردم از شیدایی
رفته ام با دامت در شب تنهایی
بی دفاعت ماندم از چنین زیبایی

لشکر زلف تو میزند به جانم
بی گنه سوزم و دم زدن ندانم
آفتم بودی و راه پس ندانم

شور من شعر من از برای جان بود
کُنج غم گنج من این چنین گران بود
نغمه ی چنگ تو در دلم نهان بود