ورس اول:

میدونم توام دلت تنگه واسه خودت واسه اولین شوتت که توی مدرسه گل شدش هنوز گل میزنی ولی خب توی پارک چه خوبه همه غمتو میبینن تو چشات راجبت همه میگن که درگیر اعتیاده ولی خب نمیگن از نیازات و احتیاجت خودتو زود جمع و جور کن انگل اجتماع با حرفاشون میمیره انگیزه و اشتیاقت خیلی سخته ولی باید کنی تحمل هممون پر شدیم از خشم و درد و تنفر کلی فکرو خیال مثل تیر تو سرم خورد و فکر اینکه هرکی اومد یه تیکه از تنم خورد منم مثل تو با بغض میزنم کلنجار انگاری راه میرم رو شیشه های ترک دار واسه ی زخم ماها کسی نشد پرستار خسته ام از این قصه کی میرسه سرانجام مهم نیست درد و دلام ندارن هیچ طرفداری ولی خب سر میزنم به دلت من هر از گاهی میگم از دردای تو که خودش هست دردای من میگم از زخمایی که نداشتنه سرمایه زد میگم از دختر دست فروش که تو سرما نشست ولی تن نداد به پول و ماشین و گرمای تن کاش بشه خوب باشید همه تا کم شه دردای من از خدا میخوام واسه همتون یه فردای سبز

کورس:

خیلی وقته امید و آرزو از بین ما رفته هنوزم سرپایی تو ولی تنت زخمه یه نفر نیست تورو بکنه حتی درکت توی دنیا پر از آدمای پسته چقدر سخته. هرچی میریم میرسیم به در بسته تنها چیزیم که مونده فقط صبره چرا باید همش شروع کنیم از صفر

ورس دوم:

ساعت چنده نمیدونم اینجا سر ظهرم مثل نیمه شب سیاس کینه و نفرت و قبول دارم ولی هرچی محبته همه از ریاس از عدالت نپرس که دزدیدنش از رفاقت نخون که خوردی تهش حتی خود توی ایینه هم دروغ شده عشق چیه بابا میگن کروک مده اینجا شیشه ها سنگ هارو میبرن اینجا بیشه ها جای شیرا میغرن همه از نجات میگن انگار شیندلرن گم شدن باس با نشان پیش برن سینه ها لگد میزنن به قنداق آدما به مرگ شدن چه مشتاق!!!! هیسسسسسسس گریه نکن مگه کودک جنگ گریه میکنه بخند که این سیاست سیاه تر از سرخی خونه تاوان پروزا شاید مرگ‌اینجا واسه یادگیریش باید رفت به پرتگاه از تاریکی نور رو بهتر میشه دید از یه روزنه بهتر میشه پرید بیرون و رد شد و رفت سریع از این جهنم هر روز داره میشه کریح تر از قبل