ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺮا ﺑﺲ ﺑﻮد آﻏﻮش ﻟﻬﻢ ﻣﻴﻜﺮد
آن ﺑﻮﺳﻪ ﻣﺮا ﻣﻴﻜﺸﺖ ﺗﺐ ﻣﻨﻬﺪﻣﻢ ﻣﻴﻜﺮد

ﻫﺮﻃﻮر دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ آﻳﻨﺪه ﺟﻠﻮ ﻣﻴﺮﻓﺖ
ﻫﺮ ﺷﻌﺒﺪه ای دﺳﺘﺶ رو ﻣﻴﺸﺪو ﻟﻮ ﻣﻴﺮﻓﺖ

از ﺑﺮف ﮔﺮﻳﺰاﻧﻢ ﺗﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ در آﺗﺶ
در ﻗﻠﺐ زﻣﺴﺘﺎﻧﻢ ﺗﻦ ﺳﻮز ﺗﺮ از آﺗﺶ

ﻳﮏ ﻫﺴﺘﻰ ﺳﺮ دﺳﺘﻰ در ﺑﻮدو ﻋﺪم ﺑﻮدم
ﮔﻮر ﭘﺪر دﻧﻴﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮدم ﺑﻮدم

ﻳﺎ ﻛﻨﺞ ﻗﻔﺲ ﻳﺎ ﻣﺮگ اﻳﻦ ﺑﺨﺖ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻫﺎﺳﺖ
دﻧﻴﺎ ﭘﻞ ﺑﺎرﻳﻜﻰ ﺑﻴﻦ ﺑﺪ و ﺑﺪﺗﺮﻫﺎﺳﺖ

ای ﺑﺮ ﭘﺪرت دﻧﻴﺎ آن ﺑﺎغ ﺟﻮاﻧﻢ ﻛﻮ
درﻳﺎﭼﻪ آراﻣﻢ ﻛﻮه ﻫﻴﺠﺎﻧﻢ ﻛﻮ

در ﺧﻮاب ﺧﻮﺷﺖ ﻫﺮﺷﺐ ﻋﻔﺮﻳﺖ ﺑﺰرگ آﻳﺪ
ﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺳﻔﺮ ﻛﺮده ات ﺑﺎ ﮔﻠﻪ ﮔﺮگ آﻳﺪ

ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻛﺪام اﺣﺴﺎس ﺧﻮن ﻛﺮد ﺟﻬﺎﻧﻢ را
ﺑﺎ ﺟﻬﺪ ﭼﻪ ﺟﺎدوﻳﻰ ﺑﺴﺘﻦ دﻫﺎﻧﻢ را

آه ای ﺑﺖ ﺳﻨﮕﻴﻨﻢ ﻣﻦ ﺧﺎﻟﻖ ﺗﻮ ﺑﻮدم
ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻰ ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻴﺎﺳﻮدم

ای آﻳﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ای ﺳﻮره ی ﻣﺎﻳﻮس ام
ﻫﺮ ﻗﺪر ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻰ ﻣﻦ دﺳﺖ ﻧﻤﻰ ﺑﻮﺳﻢ

ﻳﺎ ﻛﻨﺞ ﻗﻔﺲ ﻳﺎ ﻣﺮگ اﻳﻦ ﺑﺨﺖ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻫﺎﺳﺖ
دﻧﻴﺎ ﭘﻞ ﺑﺎرﻳﻜﻰ ﺑﻴﻦ ﺑﺪ و ﺑﺪﺗﺮﻫﺎﺳﺖ

ای ﺑﺮ ﭘﺪرت دﻧﻴﺎ آن ﺑﺎغ ﺟﻮاﻧﻢ ﻛﻮ
درﻳﺎﭼﻪ آراﻣﻢ ﻛﻮه ﻫﻴﺠﺎﻧﻢ ﻛﻮ