راوی دارم تنفر میخورم بهت عشق پس بدم چه قدر تیکه پاره شدم باهات قسمت بشم لب چشمت دیدم الان تشنم به لبت انتظارو بوسیدم و خشکه چشمم به در بیا تابم بده که بتابم بهت مثل ماهم که نورم و هم سایم دلته شاید خوابم ببره حواسم و پرت کنه تا اونجایی که‌ نبودنت یادم بره دل هره هامو‌ با دل خون میبرم من که جون ندارم پای چی زور میزنم ببین منو تو این بلندیا‌ چه جوری زدن که دارم با کل‌ وجود تو این جنون میپرم به خودم رنگ میزدم به سلیقت همون جا فهمیدم ،عشق چه قدر ضعیفم میکرد یه غریبه جوری تو غروبم غوطه ورم کرد هر هاله از طلوعی منو زمینم میزد من همون بی پناهم که برات از وطن میگم همون بادی که با وزشت هر طرف میرم یه ریشه ی خشک شدم تو خاک با طراوتت که تا نگاش میکردی قد علم میکرد به سرم میزنه بزنم زیر قولم که کم میبینم خودمو من از دید تو لگد‌مال‌ میشده زیر‌ مشتت همون که جاتو خالی نگه داشت با دل پر

سام

باتو باید گرفت دست اتفاقُ تا که بی هوا ، شاید نیفته تا با زانو های خونی نیاد و نگه چیزایی‌ رو‌ ک‌ه باید نگفته من اهل همچی بکن الا خودم الا همین گم شدنی که باید پیدا کنم بخوابم باهات یه روز بعد ابد چشم وا کنم بگو درسته حتی اگه اشتباه کنم میگذرم ازت ولی نه واسه‌ی رسیدن یه درد بزرگتری ولی نه واسه‌ی کشیدن تا من مقصدم رفتنه بودن تو نبودنه تا صدام بکنی همیشه سایه‌ی یه پیرهن من وقتی میگم جونم یعنی کل وجودم برمیگرده سمت تو و اون پشت جنونم اوج حضورم بعد نقطه شروع تو از همچی بگذر تا دیدی من پل عبورم هرچی تنفرم بیشتره عاشق ترم چطور تاب بیارم با تبت تابت‌ندم اون شاه که هی میشه ماتت‌منم میخوام برنده بودنو یادت ندم که ما ، میبازیم همچیمونو‌، هیچی نمیمونه جز هوس یه باخت دیگه اون که پرواز کرده باتو دیگه که راه نمیره ولی اگه تو بخوای ، چرا نمیشه...

سخن عشق تو نیاید به این زبانم رنگ رخساره میدهد خبر از حال نهانم گاه،گاه پریشانم اما چگونه ننالم لیک باز هم عیانست‌چه‌حاجت به بیانم

سالک

سر بی کسی سلامت من هویتم تنهاست اون آدمی که دلشو آتیش زد تو سرمات گفتی بهارش میشی برفا نشدن آب انقدر انتظار کشید که ریه شو از دست داد گفتم خونه ی منیا بوی تورو میده پیرهن با چشامم میتونم تورو بغلم بگیرم چمدون و بستم که شاید بهم بگی بمون راه نشونم دادی نگفتی کجا میری بی من دلم که پره میگم نکنه غره دلم بزنه دلشو از دستام ببره خودت رو کردی چقدر ساده بودم احمق گریه هات سیاست بود خنده هات تروره یه حفره تو سینمه نمیشه که پر خواب باهام قهره چرا نمیرسه صبح گفتم از یاد میبرم مثل زمستون بی برف کی گفته ها تیر خاطره ها اخه نمیشه یه کلت هم تو آذارم دادی هم جهان شادم نکرد یجوری شده به خودم میگم که واقعا نخند انگاری وظیفه من بوده خوب باشم همیشه نمیشه تابو بود منم آدمم نخند چه پروازی توی سرم بال میزنه مرد، چیشدی همه گرفتار دیدنت بعضی وقتا غم یجوری میگیره یقمو انگار کلهر توی دلم سه تار میزنه

سخن عشق تو نیاید به این زبانم رنگ رخساره میدهد خبر از حال نهانم گاه،گاه پریشانم اما چگونه ننالم لیک باز هم عیانست‌چه‌حاجت به بیانم