انقدی داغونم که نمردنم عجیبه

رفتیو گذاشتی یه غمِ بزرگ رو دلم

کجایی ببینی که همه جمع میشن اینجا، آره

اما بازم داره تورو خونه کم

از این میسوزم که چرا بیشتر بغلت نکردم

میدونی خیلی چیزا مونده حسرتش به قلبم

الان واسه اینکه، بیای تو یه دِیقه توو خوابم

کارم شده فکر کنم من هرشب بهت فقط

میخندیدیم باهم دیگه بدون دلیل

پشتم بودی نمیذاشتی باشم یه خورده غمگین

هر موقع که یه مشکلی پیش میومد

میگفتی حلش میکنیم تو انقدر دلشوره نگیر

یادش بخیر میدادی بِم چپ و راست گیر

دعوا دعوا قهرو آشتی

منه یه دنده الان میفهمم که توی دلت

هیچی نبودو همیشه خوبِ منو خواستی

میگفتی بسه نکش، میگفتم بیخیال

همیشه میخواستی بدی بهم یه چیزی یاد

میدونم دیگه نمیتونم ببینمت اما

یادتِو نمیکنه هیچی پاک

فکر نمیکردم که بخوامت انقدر زیاد

هرروز بیشتر میشه سفیدیِ مومو دلتنگیام

حاضرم هرچی دارم الان بِدمِش بره

تا فقط یه بار دیگه بیای جلوم بخندی باز

بگو، الان بگم با کی حرفامو؟

با همه کله شق بازیام بازم داشتی هوامو

این دنیا بدونِ تو برام تیره و تاره

چه شبایی از غم نبودنت پاچیدم تا صبح

آروم نمیکنه حال منو مورفینو قرص

رفتنت توی آسمونم خورشیدو کُشت

رفتی اما حواست نبود، با خودت

قلبو جونمو بُردی به کل

این غم لعنتی نمیره پایین

وسطِ جمع، یهو میشم بَد قفل گاهی

شاید وانمود کنم ردیفه همه چی

اما توی دلم خبری نی از خوشحالی

هنوزم دردناکه کلی دوریت واسم

کاشکی من میرفتم تو میموندی لااقل

کاشکی میشُد، کاشکی میشُد

نمیشه تحمل این زندگی عادی بی تو

دیدن جای خالیت منو از پا انداخت

میزنم هرشب تو تنهاییام حرف با عکسات

قبول نمیکنه رفتنتو قبلم

حتی بگذره صد سالَم باز

ندارم این روزا نیازی به آدما

دوست دارم بگیرم یه بیماری لاعلاج

که بیام وَرِ دِلِت بمونم تا ابد پیشت

از این دنیایی که زیادی به ما نساخت

بعدِ تو فهمیدم که پوچِ همه چی

همش باهامی و میبینمت همه جا هِی

زنگ میزدی میرسوندم دیر خودمو بِت

الان با چشای خیس باید بیام سرِ خاکِت

حتی یه لحظه هم نمیکنم زمانو حِس

از وقتی رفتی این دلم بدجوری تنها شده

قبلنا برا خودم بودو از این به بعد

هرچی میکِشمو میخورم برا توئه