توی انبوه پرنده های تو خواب و خیال

یه پرنده با پرهای زرد و رنگی سر رسید

روی شاخه ی قشنگ بید مجنون که نشست

همه ی جنگل رو از نگاه نافذش می دید

واسه این سکوت یخ بسته ی جنگل گریه کرد

حتی یک زمزمه از وجود جنگل نشنید

همه ی پرنده ها غرق یه خواب نیمه روز

از لباس رنگیه بیدهای مجنون پر کشید

پر کشید و رفت به آسمونی که مال خداست

تا نبینه این سکوته سرد رو که تو لحظه هاست

واسه هر تپش که تو قلب سفیدش میزنه

یه نشونه از رسیدن واسه ی پرنده هاست

ای صدای مرده ی عمق تو جنگلای دور

یه پرنده میرسه تا تو نمونی سوت و کور

از صدای پر کشیدنش تو زنده میشی باز

با خدا میشینی هر ثانیه به راز و نیاز

همه ی پرنده ها دوباره باز پر میکشن

زیر سایه ی قشنگه نور و بارونه خدا

همه ی جنگل سرکشیده تا اوج فلک

هم صدا میخونن از قشنگی ستاره ها