هنوزم من صبورم ولی همونم
یه چیزی درونم مرده کثیفی زندس
جوونش قویه ضرورت میاره حضورم
تاریکی میخاد من نمونم برم
نبوغم انگاری گلولس داخله طلوعم
واژه‌هام حدودا بدون مقصد میکنه حجرت
با روح کلمات بی نقاب
تنشام بی صداس
قادرم بگردم وسطه این
موزیک یخی بی لباس
هر چیو بچشم بی جدال
با اینکه رویه مینه پام
پره خشمو کینه و نفرتم
کودک درونم بی دفاس
مقابلم میاد دوباره درد میده ملایمت
من کاغذام مچاله‌ان پره پایه‌ی تمرین
قالبن تویه قالبم یکمی بالقم
پرواز قاصدک سفره هدیه تفهیم
دردام منو سرپا کرد هر بار
چون امید ریشه فرداس تویه زندگی
گریه صلاحه شکافه مرداس
بدون نشده درمان اونی که تشنه نیس
آمین ترو جانی تره آتیش
اشعه‌ی واژه‌ها تابید بازدوباره به همه شعرام
جاری باشو نامیر تویه تاریخ
هروقتم شدی تاریک باز نور میکنتت پیدا
سالهاس دنبال بالهام گریه وادار
به اینم طردم بکنن ازاد نشمو موقعیت
اثار میسازه با داس گندمو تاراج
میبره عجله دارمو همه‌ی گریه‌هام کمدین
من خوده دردم که بجای
خاک و گل تویه خودم ریشه کردم
انگاری لال بودمو زندگی دیسم کرد
اما واسه‌ی چیزی که تویه دستمه میجنگم
داد زدم سرشو فهشش دادم
حالی نمیده که پشتش باشم
به دوندونای کجش خیره بشم
یا که فاعل بدنه لختش باشم
بدم میاد واسه اشتباهی
که میکنم سرمو بیارم پایین
انگاری اون لحظه هیچی نیسم
پیشونیم خیس میشه مث یه ابر بهاری
مستعد تو مرتفع بازم متصل
منفیا ثمرش مثبته منم یه فانوسم
پشتسرت میامو منتظر میمونم مطلع
بشی از خودتو باورش بکنی مراحل اسونن
میدونم تا الان به خودت میگی
پسر چه استعدادی میکروفونو
شوخی گرفته جوری واژه میچینه
کله پازلا به ترتیب کنارهم قرار میگیرن
با مغزم کاری میکنه صبحا بیداریو میبینم
واژه‌اها رژه میرن جوری عصبی میشینم پشت موتور
انگا یه موجود به زمین نگاه میکنمو همه‌ی خلاق انمین
تکرارم کن احضارم کن
من از بهشت توهم پر از اثباتم کن
منو اجبارم کن که برم تویه اوج
منو انعکاسم کن که نورم بندازه موج
اخرشه ولی نه اخرش
ادامه دادن تو غلافمه
یاد گرفتم اگه شمشیر خونیه
دفعه بعد تمیز بردامش
پارازیت تصویر قشنگ تر میکنه
اما دوسالیه اک بندم
من تویه زحل ادما گیر کردم
