منم اون پرنده ای که ، رسم پروازو بلد نیست

تو دلش شوق پریدن، تن آسمون ولی خیس

قفسی نداره اما، دلش تو قفس اسیره

رفته تو لاکش و تنها، داره جون میده میمیره

هرکی دون میپاشه میره، آخه این بازی دنیاست

اونکه میشکنه همیشه، دلمه که خیلی تنهاست

بالاتو ببند که حالا، جایی نیست واسه پریدن

دیگه پابند زمینی، انگاری پراتو چیدن

زخم دل خیلی عمیقه، درد من یکی دوتا نیست

غم و غصه هامم حتی، شبیه این آدما نیست

آسمون دراتو وا کن، یه پرنده لونه میخواد

باید اوج بگیره بازم، اون بهونه میخواد