من نخواستم درگیر افسردگیشم، ولی جامعه نزاشت
صب تا شب‌وکار کردم،شباشم همیشه درگیر غماش
اومد نزدیکم شد وقتی دید، عارف چقد غمگینع شباش
بحث این نی ک چرا نزدیکم شد، من میدم جونمم فداش
از بین این مردم نامرد ، دل من چیزی کم نداشت
اما ترد کردن ترک کردنم کل شهر من از مردا و زناش
رد خنجر هس رو دستع بستَم..وقتی گوش نداد حرفامو اون اصلا
هنو شبا جلو پنجرت نشستم، اما دیگه از آدما میترسم
من که رفتنیـَم از شهـرتون..وقتی برم که گـُرگا جام نشـستَن..
حالا قدر من و کمتر بدونین، ولی پشت سرم بد زدین لامصبا
کُشتین من و رفتم دیگه..
دنیامو نابود و کردن تیره!
واسه جبران کردن دیره..
تقاص بدیاتونو قلبم میده..
نمیدونم چرا قلب زنجیرش و
پاره کرد و داره کم کم میره!
اخه از خودیا بد رنجیده!
حتی فکرشم داره زجرم میده..
دلیل همه ی زجرم اینه
کسایی نمیکردم فکرشم دیگه..
اومدن زدن نشستن و رفتن
تهش موندم با دنیایی تیره
##
در این دنیای بی کران
تنها ما مونده ایم، در کنار قضاوت دیگران
##
حالا نیستم و شهر بی من قشنگ تر میشه
وقتی که هرکی بود پیشم بد میشه
تش بعد دوست دارماشون میبرن،
میزنن، قلبتو از ریشه
اما این ریشه اصالت داشت
کاری کردن چارتا کثافت باش
که هرجا دیگه آدم ببینه
شل بشه، بلرزه جفت دستاش
رو تنش رد خنجر داشت
یکی واس سلامتی هم درداش
واس اونایی که از پشت خوردن
از رفیق نامردی که بد کرد باش
یکی دیگشم غمگینه یکم
عشقش رفت و گذاشت تنهاش
کلی هدف بود واس فرداهاش
مرد بودن و میشه دید از درداش
ولی این شهر لیاقت نداره..
توی شهری ک کثافت سواره
بر معرفت و مرام و مرد بودن
بزا کارما جاش،چارتا گرگ بیاره
نمیخوام من و درکم کنن..
دیگه نمیزارم بیان،ک ترکم کنن
این و میدونم.. هرچند خودم!
که درگیر الکل و سردر شدم
میخوام برم و تنها بمونم..
شاید دیدی ترک کردم و رفتم از خونم
توی خاکی که وطنم بودش
فقط یکی دو روزه دیگه من اینجا مهمونم
دردامو دیدن، درمونی نزاشتن
خدا بس کن، بیا یکمی یواش تر
قلبم و بگیر توی دستت..
بگو دیگه بسه، چون شُدَم از آدمات خسته.. 💔
