شبی از غم سوی زابل( ز فراغش ناله کردم) ۲
قلم شیوا گرفتم (دل خود را خامه کردم). ۲
دل من بین مانده به شوق، سرم من بین زنده به ذوق
ز نریمان زنده منم( ز بزرگان بین سخنم)۲
(پریان آسمان بین همه مدهوش از تو زابل، ای زابل جان
ملکوت پاک و قدیس همه پرجوش از تو زابل، ای زابل جان)۲
بارالاها حق قران ملک نیمروز زنده گردد
شهریاران را یلانش رستم رزمنده گردد
تو به تاریخ از همه سر، تو به قدمت از همه تر
ز تو مدهوش ای فلکم، ز تو زادم من ملکم
ز توام رسم مروت، ز توام غرق کرامت
ز تو ام مهر وطن شد، ز توام جود و شهامت