جغد ( تمپو 108 )

( ورس یک )

افسردگی رو به جون خریدم واسه شناخت خودم هرچی عمیق تر شدم تو زندگیم بیشتر از قبل بریدم به سمت هدف کل مسیرمو دوییدم

آرزوهام روز به روز بلندتر شد ولی کوتاه نیومدم نه از کسی خواستم نه مالیدم دل پریام دلیل شد الان خالیم

آدمای سمی رو حذف کردم نشستم پای چسبوندن تیکه های خودم فقط حرف شنیدم عمل ندیدم تا دلت بخواد ازشون دروغ شنیدم

با دشمنم چپ افتادم راست کردم لای درزاشو پر کردم درای قلبمو رو به همه قفل کردم مرام و معرفت و غلاف کردم

از سرکوب و سکوت گذشتم کمتر از قبل تو شهر گشتم بدون لبخند باهمه نشستم واسه رسیدن به هدفام شرط بستم

جز رفیقام هیچکس نبود پای بداخلاقیام هیچکس نموند هرجوری رفتار کردم باهاشون جز حمایتشون هیچی نبود

تا به خودم اومدم اینهمه سال گذشت هر روز بی حس تر کسل تر رو تخت دراز به دراز افتادم حالم از قبل هی بدتر و بدتر

رویاهام دورتر میشد روزام هر لحظه تیره تر میشد زندگیم هر روز سخت تر قلبم هر بار سنگ تر از قبل میشد

( ورس دو )

حرفای تلخ و نیشدار جای لطافت گفتارو از من گرفت شدم بدقلق درونگرا منطقی یدنده بد پیله خرفت

پر رو پرحرف تر شدم نگاهام پر اخم تر شدن منزوی تر از قبل شدم آشناها روز به روز کثافت تر شدن

شب تا صبح بیدار مثه یه جغد خیره به یجا تو فکر ناامید پریشون پی راه نجات مثه یه بیمار روانی داغونمو بیحال

قرصای اعصاب بی تاثیر پند و نصیحت بی تاثیر فرار از دست خودم گیرافتادن دوباره تو دست تقدیر

یه شک بدخیم تو مغزم هی فکرای الکی میشد باعث زجرم تصویرسازیه ذهنم شده بود قبرستونی که توش آدما دفنن

از همه دست کشیده بودم دور خودم حصار کشیده بودم با خودم نمیتونستم کنار بیام باورم نمیشد این بیمار روحی منم

وقتشه بکنم این فکرارو از تو سرم بندازم دور،بشینم،بسازم،بتازم دوباره بخوابم باورمشه همشو خواب میدیدم

انگیزه نباید از دستت بره آرامشو بکش بیرون از دلهره تا راه داره بذار تیغت ببره دلامون از عقده و کینه پره