من که مهمان دو روزم کمکم کن که بسوزم کمکم کن رود از من این زمستان تموزم بوی عطرت همه جا را بنوازد چو ببارد بنوازم که جهانی بس تولای تو دارد شرحه ی مهر تو خواهد سر منصور به دارم شرحه کن جان و تنم را به شما امیدوارم بت من شاه جهانم بشکن این خشک خزانم ببر این ساقه ی زرد رو به موت ناتوانم من نه یوسف نه عزیزم خود مریضم به نگاهی چشم کور بی پدر را بنواز گاه گاهی سر سبز خود کجا بود من لال ناتوان را ز رخت به باد دادم سر سرخ بی زبان را همه سلطان جهانی یکه تاز و بیکرانی من بخواهم ارنی را تو مگوی لنترانی به صلیب گر کشانی گر به صلابه بخواهی چو مسیحا به تو آیم چه بخواهم چه نخواهی