هنو اونقدی نیستم که زانومو شل نکنه پول
یه لیمیتد ستِ جردنِ گرون
معکوس بکشم با دوج کف تهرون
با دست بدی رو بیلبورد منو نشون
هنو میچربه زور ندیده هام بهم
فاصله ام تا سی یه سانته

نمیخوام دستم جایی دراز شه
ببینم بندِ مسافرای آژانسِ سر پیری نون خونه ام
تپش قلب بگیره زنم از تلفن های بانک هی

پوکه خالیِ پروپرانولا رو طاقچه
یادش نی شأنی تو زیرزمینا داشته
مرده دیگه پیر مرده این خونه
چیزی ازم نمیمونه
یه رپر بازنشته و تتمه ی پولش
فحش میدم جوونیمو چون نکرد و میتونست
تو اون موقع هم هستی دیگه ها؟
هستی موقع خنسی قرض بدی به ما
گوش میدم تو ماشین های خطی به صدام
چقدر غمگینه شعرام
حتی خودم و میبنده به سه کام
سرنوشت منه یا تصمیم نظام
میدونی داشی ترسیده چشام
نیستی که به جام
وقتی موهام داره سفید میشه و حسرت به دلم
از در غصه میباره از پنجره غم
رفقای پاپ خونت از صحنه بگن و پیک بزنن با رپ کردن من

هی بپام از حسابم کم کم بکشم
هی من خط شه چِشَم هی پنچر بشه شهر
دیگه بالا میارم از معنی شأن
سرم و کرد بالا، دستم و زیر سنگ
یادمه میومد صدای زوزه هامون شب
باید میدیدم تو دستم پوله آروم شم
از مدرسه بگیر تا خونه بامون چپ
یکی باز نکرد رو سر ما توی بارون چتر
دیدم آرزو هام نمی خونه با بودجه ام
یه کوله پر تراکت پشت پامون زخم
اما یه لحظه نمیدیدی تو چشامون شک
رویای من رپ بود نه پول
آره رویای من رپ بود

اولویت عشق، شماره آخر پول

یهو یه روز در اومد از رویای ما هم پول
کارا رو فروختیم زندگیمونو چرخوند
شکرت
خدایا شکرت زیاد

نذاشتی غرق شه تو جوب کشتیام

داشت خسته میشد همه ی اون اشتیاق
سخته وقتی میگی از بلند پروازیات و گیر نون شبی
همه فکر میکنن یه چیزی زدی
سخته چندسال نبینن دستت کیسه خرید
سخته وقتی تو نگاه دورت حس میکنی یه دیدی نتونستی
و
سخته وقتی زیر قسطی و یارو بهت میگه بخند بگیره سلفی رو

سخته وقتی شعر مینویسی نامه بهت بدن بری دادسرا
با وثیقهی همون رفیقات درای که بهت میگفتن این کار نمیشه نون و آب برات
سخت تر از همه اینه حتی تو بهم بگی پول و دیدی شلوارت چندتا شد
نگاه رفتار و حرفاتو
حق با تو