نقش اول این بازی خودم بودم از اونا ک نیس جایی//
از اونا ک همه دراد اشکاشون
عکسارو بیینم روزی ۲۰ باری//
چشتو ببند ببین//
فیلم من تعریفش تاریکیه
یه صندلی خالیم بغلم هس
هی میپرسن ازم این جای کیه؟//
برید از همه نداشتن هواشو رف//
بالا پشت بودم ب قصد پرواز و پر//
پایین پام همه ادما جمع نور فلش کل دوربینا روشن//
فکت
همه پی سوژن//
دهنمو بگیر من پره فحشم//
اونی ک باس باشه تو جمعیت نیس اخه
گمش کردم توی قایم موشک//
من نمیخورم از نبودت حرص//
جای خالیتو پر کردم از کلی شعر//
ب چیزای دوزاری ندارم حس//
بگو چ حیف میگم زرشک//
اینه داستان من
اگه تلخه میرمو تش خاطرشم//
منم قاتل ارزوم
کشید نفهمیدم چجوری دودش رفت توی چشم//
منه همیشه غد//
تش بازنده منم ک ن میشه برد//
خالی میشه یه رب پاکت سیگار پر//
شبا فحش میکشم ب خودمو تو//
منو چراغ شمع//
دارم ب همه ادما الانم شک//
بدم میاد از اینکه بریزم اشک//
قلبم سیمانه نمیشه دل من تنگ//
اپرهچسبیده سقف، رف پی کارش//
رف قاطی ادما هیچیو نمیخاد بکنه دیگ یادش//
ن ،همیشه همینه حال//
پریدم از بلندی ندیدم بال//
ن ،میرمو فراموش میشم
نکنی فکرمو بعد یک سال//
نقش اول این بازی منمو شایدم بشه حالیش//
اصن حس خوبی ک ن همه صحنه هاش عجیبه شایدم دراماتیک//
ن همینه اخر فیلم//
تیر من نخورد هیچوقت وسط سیبل//
نتونستم حس خوبی بدم حس کنید//
۲۵سال انگاری سنمه۳۰//
هنوز ا ناراحتی بغضو میخورم//
هر روز دم پنجره سرفه میکنم//
تقدیرم این بوده اویل برم//
چون بیشتر ادما چرتو بیخودن//
ته شب بود منم پشت فرمون//
دور شدم از خونه اونم پشت در موند//
تلفن زنگ الو کجا رفتی ها
منی ک وجود نداشتو پشت خط موند//
