شکوندی هر چی بود ، به ، شکوندی هر چی بود
تو شکوندی هر چی بود بد یا خوب لخته خون
بسته سر و بچه غول ساختی أ رو مشکلات
وسطِ راهِ دور با یه نور خام و کور
ذره ذره راه به زور میری با زخمِ پشتِ پات
غریبه ها با لحنی آشنا ها با ضربه فنی
بهت رسوندن واسه ساخته ها نه اینجا امن نی
پَ راتو کج کردی راهی نی که برگردی
وسطِ راهی اما انگار لَنگِ پیکِ همدردی
با کی باس دَم خور شد لحظه هانو صد دور کن
میبینی هیش کی نیست جز این آشناهایِ وقت پُر کن
اما یکی هَ که دل میده بِت
توو اینهمه فقط یکی هِی میگی ولش
صبور باش روزا همه میشه عالی
شبایِ تلخ و این حرفایِ سرِکاری
رَمقو گرفته آ من ، کرختِ (بی حس) بدن
حرفایِ حقی که گاهی تا نصفه زدم من
این خیابونای لعنتی این مردو کرده کله خرش
شب تا صبح میکنه دست به سرش
اما خب توقع زیاد داره از پسر نداشته ش
مرامو یاد گرفته از پدرش
شبا سر میزنه به آسمون
میبینه یکی گیر تاج و تخته
یکی اضاف مونده واسه نون
این آسمون واسه هرکی یه ستاره داره
این شب زوزه ها کماکان ادامه داره
گفت حتماً یه عضویم همه بنی آدم
دید همه دارن در هم میمالن
دید یکی الکی خوشه بدبخت دلش چی
همینا دلیل شد کم حرف شه خیلی
همینا دلیل شد بگیره قلم و توو دستاش
راه بره قبل ازینکه بگیره دنیا زور از پاش
لحظه لحظه میشه بیشتر سینه چاک
اون حتی رپش رو میزنه فریاد زیر خاک
