مأر ، تي زای شؤندره خیابأن
همه میگن ، غریبیم تو این خاک
ديني مأر؟ غرۊبي دینه أ میان
از فریاد حق گلو خورده چاک
عمر أمي شينم ایسه رادوار
گي کنأر کنأره بۊشۊ را کنأر
کؤ هوایأ بدأرم هوا دینه !
أیپچه مأر نفس تۊ مرئه بأر...
جای ترس افتخاره زخم رو تنشه
پوست کلفت شده مُشت رو سرشه
آتیش میگیره وجود مث ککتله
پشت جنگ وایسادن میگن بُزدله
دیدی همسفرش چجوری رفت...
بدتر چیه میگی آخر بده؟
وقتی چیزی نیست بخواد از دست بده
جُرم ، زنده موندنه که واسش زده...
خۊدأ جأ بینیشتد نأن فیگیرد
محاربه هأچین جأن فیگیره
خۊرتأو زٚمأت کي هرکي خۊسه
رأیت کي ایسأ دا‌ خأن کي ببه

کرس:
من رسما آزادم از این ترس از مرگ
هر وقت ، مُردم تو این بند تا رفت درد از من
چون چیزی نی بخوام از دست بدم
جز رهایی،

واسه رهایی یاد میگیرم مرگو
وجودم صلحه یاد میگیرم دردو

عشق یا ترس فرق نداره هردوش
سرپاس خواب نمیگیره این مردو

حرف دل من یچیزی رو میگه
پوست و گوشت و استخونم یه مسیرو میره
تا روزی که کل دنیا اتحادو دیده
تا تهش میمونم کسی نگه دیگه دیره

اصلا خوب شد ماه من رفت
استرسی نداره خیالش تخته
وقتی هدف من وسط جنگه
بدست آوردن آرامش سخته

من که از صلح میگم اوضام اینه
هر شب سیاه میشه و صبحام کینه
با خشم نمیشه درست تصمیم گرفت
میشم خیره، عدالت دروغ میشه
عجیب اینه؟
خۊ خاک میأن آدم غریب-أ به
دأنم عقل-أ ندرأم مرأ به چنگ-أ د

زٚن بٚرم بؤبؤسته هسأ مرأ
چۊتؤ زیوٚش بۊکۊند قلبأن أرأ
وقتي درکي نأریم أمان آزأتي جأ
درکي نأريم أمأن آزأتي جأ

کرس.