گُدی‌بی که با بهار ایام سی چه پَ نیایی حالا دیه باور ایکُنُم که تو بی‌وفایی ز ویرت رهدم مکن وام چینو گل نازدارم بیَو که بی تو دیه مه رهده ز ای شوگارم

گل نازدارُم مه شوگارُم بیَو بیَو که دلم سیت تنگه ندونُم تا کِی دلت چی سنگه

بهار آو‌ وی با گل گندم مو تِهنا با درد تو مَندُم ولُم کِردی با دل پر دردُم دلُم خینه دی زحرفا مردم