دلخسته از دریا و امواج طوفان
ره میسپردم بی سبب در این خیابان
یک لحظه چشمانم به چشم تو افتاد
گیسو پریشان کرده بودی زیر باران
تو رفتی و شب رفت و من ماندم پریشان
دل به عشقت دادم میدانی دردم را
در دستت میگیری دست سردم را

هر شب با بی تابی هم بغض بارانم
از گریه لبریزم از تو میخوانم
مرا از من گرفتی چه ساده دل ربودی
دلیل خنده هایم تو هستی و تو بودی
رهایم کردی اما چگونه میتوانی
برای این کبوتر تو تنها آشیانی
هوایم تو هستی نفس با تو چه زیباست
کنار تو بودن شبیه لمس رویاست
غم از جان فزون شد دلم دریای خون شد
جهانم پس از تو حصاری از جنون شد